غم غربت

شائق ایرانی ( مجید رسولی ) 

مرغ دل دگر پر پروازش شکسته 
زانوی غم در بغل به کنجی نشسته 

سحرگاهان به تمنای نگاهی بیدارم 

من از هجر توست که از همه بیزارم

از هجر توست که سوخته دلم ای وطن 

بی تو چه ارزشی دارد این سر و این تن

ترسم بمیرم و تنم اسیر این خاک شود

از غم غربت رسوای عالم افلاک شود

 به وقت جادن دادن نباشد ناله خواهری

یا که چشمم به دنیا نبندد دست مادری

 یا که بار نعشم را بکشد  شانه برادری

که نباشد بر سر قبرم نگاه مایوس پدری  

اگر بمیرم و نبینم خاک پاک وطنم را

به تابوت زر این دیار ندهم این تنم را

گر ملائک و به جنت همه مه رویان 

سحر و شام دمادم همه دم لبیک گویان

مژده دهندم به رضا و روضه رضوان 

یا که به می و ساغر و ساقی مولیان

چو آدم رانده از وطن و کو به کو رفتن 

چه ارزشی دارد بی وطن از جنت گفتن 

خدایا مگر خلعت تنهایی فقط زیبنده تو نبود

مگر آنکه از خانه خود رانده شد بنده تو نبود

من این جنت را به ذلت این هجران نمی خواهم 

من از تو جز رهایی از این زندان نمی خواهم

بهار : 91

ونکوور