خورشید پنهان و هوا دلگیر و مه آلود
زمستان سرد و تن عریان درختان
جز یک خاطره نمانده ز این بوستان
نشسته غبار غربت تو پشت این پنجره
به گوش می رسد هق هق این حنجره
ای مامن خاک سرزمین رستم و پوریا
ای خاک پایت به چشمِ ماه خدان توتیا
حرمان عشق توست تنها بهانه ماندن
به انتظارت نشستن و غبار از تنت زدودن
تو شهی ، غلط کردم ،فراتر از شاهی
تو در گیتی روشنتر از خورشید و ماهی
چنان به زلف مشک افشانت مستم
تو گویی فارغ از فانی از روز الستم
در بزم عاشقانت تا کی آه هجران کشیدن
به سویت کو به کو دویدن رویت ندیدن
رسم وفا نسیت آن والا مقام خرقه پوش را
فراموش کند حال این غلام حلقه به گوش را
شاها ، ملکا ، دانم چه عذر و چه تقصیر دارم
چه باک دارم وقتی از کرمت نیک اکسیر دارم
شائق ایرانی (مجید رسولی)
زمستان 91 ونکوور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر